Ecorys ondersteunt het Ministerie van Economische Zaken en Klimaat bij EU Digital Services Act

Wie is er verantwoordelijk is voor de inhoud van berichten, foto’s of video’s (content) die gebruikers van digitale diensten op het internet plaatsen: de gebruiker of het platform? En als dat het platform is, moet dan van elke aanbieder van digitale diensten dezelfde verantwoordelijkheid worden verwacht? Moet bijvoorbeeld een klein online platform voor vakantieaccommodaties aan dezelfde eisen voldoen als een wereldwijd opererend sociale media platform? Het zijn enkele vragen die centraal staan in de discussies over de vernieuwing van de huidige EU Richtlijn inzake elektronische handel (2000/31/EG), die wordt vervangen door de nieuwe EU Digital Services Act (DSA).

De huidige regelgeving is opgesteld in 2000 op basis van de toenmalige digitale realiteit. Het aantal gebruikers en type aanbieders van online diensten heeft zich sindsdien in rap tempo ontwikkeld heeft. Zo zijn er platforms voor e-commerce, sociale media, zakelijke en particuliere communicatie, hotelaccommodatie en nieuwsmedia. Ook zijn de aanbieders groter en complexer geworden: sommige aanbieders richten zich op een van deze diensten, maar steeds vaker bieden grote partijen meerdere van deze diensten aan.

De huidige regels vangen al deze diensten onder dezelfde juridische definitie, genaamd ‘hosting’. Als gevolg hiervan geldt voor elke online dienstverlener dezelfde verantwoordelijkheid voor de informatie die door gebruikers op hun website wordt geplaatst. Het uitvoeren van controles op wat er op een website wordt geplaatst is een kostbare opgave, zeker voor kleinere organisaties. Tegelijkertijd is het goed denkbaar is dat er verschillen bestaan in de mogelijkheid en noodzakelijkheid van de controles tussen online dienstverleners: het is waarschijnlijker dat gebruikers illegale of haatdragende content posten op een online politiek discussieforum dan dat ze dat doen op een online marktplaats voor tweedehands kleding. Nieuwe wetgeving moet daarom beter aansluiten bij de huidige realiteit en de diversiteit aan online aanbieders beter categoriseren.

In opdracht van het Ministerie van Economische Zaken en Klimaat heeft Ecorys verkend hoe online dienstverleners die nu onder ‘hosting’ vallen geherdefinieerd zouden kunnen worden in de aanstaande DSA. De onderzoekers zijn gekomen tot een advies voor een nieuwe definitie die twee type online dienstverleners onderscheidt. Enerzijds zijn er ‘traditionele hosting diensten’ voor wie het hosten van content van gebruikers de kern van hun dienst is, zoals diensten voor de online opslag van data en content (bijvoorbeeld Dropbox of Google Docs). Anderzijds zijn er aanbieders die hosting als ondersteunende activiteit gebruiken voor het vervullen van hun kerntaak, zoals sociale netwerken, e-commerce, nieuws media en content streaming platforms. Met deze categorisering als uitgangspunt kunnen wetgevers voor beide groepen online aanbieders verschillende verantwoordelijkheden en taken ontwikkelen op het gebied van content controle.

Lees het volledige rapport op de website van de Rijksoverheid.
Voor meer informatie over het studierapport kunt u contact opnemen met Roel Peeters.